Σήμερα έκλεισες τα δεκαοχτώ σου χρόνια κι έντονα αισθάνεσαι ένα σκυλί να βρίσκεται μέσα σου να αλυχτά και να ζητάει δικαιώματα. Σκυλί, άρα κατήφορος. Από μικρό παιδί φοβόσουν τα σκυλιά και όσο μεγάλωνες ο φόβος σου μεγάλωνε κι αυτός. Μωρέ άστο να αλυχτά το γαμημένο. Θα βαρεθεί και θα σκάσει. Κι αν δε σκάσει από μόνο του θα το φιμώσεις εσύ. Άνθρωπος δεν είσαι; Άνθρωπος θα πει να αγωνίζεσαι με άγρια θηρία.
Ναι, άνθρωπος δεν πάει να πει απλώς μια κραυγή, το ξέρεις καλά. Άνθρωπος σημαίνει και το πνίξιμο μυριάδων άλλων. Το κεφάλι να βλέπει μπροστά προς τον ανήφορο και να προχωρά. Κι ό,τι το κάνει έστω και για ένα λεπτό να γυρίσει νοσταλγικά να κοιτάξει προς τα πίσω του στερεί την ανθρωπινή του οντότητα. Κι ό,τι κι αν υπάρχει στην κορυφή του ανήφορου -θεός, ιδέα ή κόμμα- δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να είναι ο δρόμος ανηφορικός και ο ιδρώτας να γεμίζει το μέτωπο. Κι εσύ αυτό που δεν έχεις ξεκαθαρίσει είναι αν ο δρόμος στον οποίο προχωράς είναι ανηφορικός, γι’ αυτό και κατατρώγεσαι.
Δεκαοχτώ χρόνια… Πφφφ… Δεκαοχτώ χρόνια πέρασαν ώστε μια τελίτσα, μια ψυχή, η ψυχή σου, να σημειώσει πάνω στο χάρτη πως απλώς χάθηκε. Ίσως και να μην χάθηκε, όχι δεν αισθάνεται χαμένη. Παρείσακτη… Να τη αισθάνεται. Τις εθνικές ιδέες, τις πατρίδες κατάφερε να τις απολέσει, να τις στείλει στο διάολο. «Κρίμα κι άδικο», λες, «κρίμα κι άδικο για όλους αυτούς που πέθαναν για να υπηρετήσουν αυτές τις ιδέες.» Κρίμα κι άδικο, βέβαια, θα ‘ναι άμα η θυσία τους πάει χαμένη και δε μας διδάξει το λάθος των αγώνων τους, το λάθος των εθνικών αγώνων, των εθνικών συνειδήσεων και των άλλων κουραφέξαλων… Κρίμα κι άδικο θα ‘ναι άμα δεν τους φτύσεις -εσύ και ο καθένας- κατάμουτρα όλους αυτούς τους δήθεν ήρωες και εθνοσωτήρες, δεν κλείσεις τα αφτιά σε αυτά που αραδιάζει το μυαλό και δεν ακούσεις την καρδιά σου. Γιατί το μυαλό λέει πως υπάρχουν έθνη, σημαίες, γραμμές πάνω στο χάρτη, το μυαλό σου τα λέει όλα αυτά. Η καρδιά σου πάλι κραυγάζει: «δεν υπάρχουν έθνη, χύσε πετρέλαιο και κάψε το σύμβολο που μας χωρίζει, χέσε τις γραμμές, αδερφός σου είναι ο άλλος, από την ίδια μήτρα προέρχεστε, τη γη, από το ίδιο χώμα είστε πλασμένοι…»
Ναι, ως παρείσακτος σήμερα κλείνεις τα δεκαοχτώ… Και προς Θεού δε θες άλλα «χρόνια πολλά». Αυτό δεν το θεωρείς ευχή, κατάρα σου ακούγεται. Είδες κι άλλους που έπιασε η φερόμενη ως ευχή και τώρα μπορείς να μετρήσεις κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους σε κάθε σκισμή του προσώπου τους… Βαρίδι δυσβάστακτο είναι το κάθε δευτερόλεπτο και προστίθεται στις πλάτες των ανθρώπων… Προς Θεού το μόνο που δε θες είναι κι άλλα «χρόνια πολλά».
Σιχάθηκες τους πάντες ή μάλλον κουράστηκες από τους πάντες ή ορθότερα σε κούρασαν όλοι αυτοί… Κι αν δεν τους πετάς από πάνω σου είναι που φοβάσαι -παραδέξου το φοβάσαι- μην το μετανιώσεις, γιατί τότε το ξέρεις πως θα είναι αργά. Ένα τσαφ αρκεί για να γκρεμίσεις τα πάντα, μα δύσκολα χτίζεις, πόσο μάλλον αν θελήσεις να ξαναχτίσεις τα ίδια· αδύνατο… Μα αν αυτό το οποίο έφτιαξες είναι σαθρό, το αγγίζεις και σειέται συθέμελα, δεν πρέπει να το γκρεμίσεις από μόνος σου μην πέσει αυτό και σε πλακώσει; Καθαρή παραφροσύνη βέβαια να αποτολμήσεις κάτι τέτοιο αλλά δεν είναι τα δεκαοχτώ χρόνια παραφροσύνης; Ή μήπως δεν έφτασες ως εδώ λόγω της υπέρ το δέον σωφροσύνης;
Μπροστά σου γκρεμός. Γκρεμός, άρα κατά ‘κει θα βαδίσεις. Φωτιά, τσεκούρι… Άνθρωπος δε θες να λέγεσαι; Ε, άνθρωπος θα πει να βλέπεις το γκρεμό μπροστά σου και συ να συνεχίζεις να βαδίζεις. Άνθρωπος θα πει φωτιά, θα πει τσεκούρι…
Θέλω φωτιά… Όχι, όμως αυτή που έδωσε ο Προμηθέας στους ανθρώπους. Αυτή δώστη μου να φυσήξω και να τη σβήσω να απαλλαγούμε μια για πάντα από τον ίσκιο της. Θέλω τη φωτιά που άναψε ο Λένιν στις καρδιές των Ρώσων επαναστατών.
Ναι… Θέλω φωτιά…
ΥΓ: 1) Έχουν γραφτεί πολλά τραγούδια για γενέθλια, για τα δικά μου προτιμώ το «απόψε» από το νέο δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη και σε λίγα λεπτά θα είμαι στο Γυάλινο να το ακούσω και λάιβ. :)
2) Επιτρέψτε μου να κλειδώσω τα σχόλια αυτής της ανάρτησης…
