Δεκεμβρίου 31, 2012

Βράδυ γιορτών

Βράδυ γιορτών και μια δυνατή επιθυμία, απροσδιόριστη, με έχει τραβήξει από το μανίκι και με έχει σύρει στους δρόμους που ο άνθρωπος έδωσε τις τελευταίες μάχες του. Επιστρέφω, όπως ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος, και κοιτάω τα σημεία που διεξήχθησαν τα τελευταία επεισόδια της ταξικής πάλης στην Αθήνα. Επιστρέφω αυτή τη φορά ως δευτεραγωνιστής των χώρων αυτών, όντας στο περιθώριο, απλός ένοικος και όχι ιδιοκτήτης, ως κατακτημένος και όχι ως κατακτητής, παρακολουθώντας τα αυτοκίνητα να κορνάρουν περιφρονητικά στους ηττημένους περιπατητές.

Η Σταδίου δεν είναι πια δική μας, θα προσπαθήσουμε, βέβαια, να την ξανακατακτήσουμε παρά το γεγονός ότι είμαστε λαβωμένοι, παρά το γεγονός ότι εν μέρει ηττηθήκαμε, παρά το γεγονός ότι κάποιοι θα λιποψυχήσουν. Θα πορευτούμε όσοι απομείναμε, θα επιμείνουμε όσοι απομείναμε να πορευόμαστε, να περπατάμε φωνάζοντας πανηγυρικά σχεδόν, να πορευόμαστε με περισσή περιφρόνηση, ίσως και λόγω άγνοιας, προς τον επερχόμενο θάνατό μας. Είναι ωστόσο, το χρέος μας προς τον άνθρωπο, προς τον υπερανθρώπινο βωμό της εξέλιξης – της διαρκούς ανανέωσης –, να πεθάνουμε, να θυσιαστούμε, να αυτοσυντριβούμε δημιουργώντας χώρο για να γεννηθεί το νέο. Και αυτό το χρέος είναι γραφτό μας να το υπηρετήσουμε συνειδητά ή ασυνείδητα.