Άλογο περπάτημα

Την τελευταία φορά την είδα να περπατά μες στο σκοτάδι. Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνο το αντάρτικο, άναρχο περπάτημά της, καθώς και το λαμπύρισμα της καύτρας του τσιγάρου της που ανεβοκατέβαινε νευρικά στον αέρα και χωρίς συγκεκριμένο ρυθμό. Με πλησίασε και με χαιρέτησε με ένα ειρωνικό σχόλιο. Εγώ με τη σειρά μου ανταπέδωσα την ειρωνεία και αρχίσαμε να συζητάμε για τελευταία φορά στα λιγοστά διαθέσιμα δευτερόλεπτα…

Σε λιγότερο από μια ώρα από εκείνη τη στιγμή θα πέρναγε απ’ το νου μου το πρωινό που γνωριστήκαμε. Εγώ είχα εντελώς κλεισμένη τη φωνή μου -τo προηγούμενο βράδυ βρισκόμουν σε συναυλία στο θεατράκι των Βράχων-, κι αυτή είχε ένα πρωτόγνωρο για μένα βλέμμα -κατάφερε να με αναστατώσει και να με καθηλώσει από την πρώτη κιόλας στιγμή-, καθώς και μια αθωότητα παιδική η οποία συνόδευε όλες της τις κινήσεις… Το λοιπόν, με το ίδιο εκείνο βλέμμα με κοίταζε και αυτό το βραδάκι, κι εγώ που δεν είχα καταφέρει τόσο καιρό να το συνηθίσω απόμενα και πάλι αφοπλισμένος… Το ίδιο και με την αθωότητά της, απ’ την οποία πάντα ξαφνιαζόμουν, και που απόρρεε ακόμα και τότε, απ’ τα τελευταία της λόγια…

Στα σίγουρα για μένα αυτή η κοπέλα υπήρξε πριγκίπισσα. Ως πριγκίπισσα, όμως, δεν έψαχνε το πριγκιπόπουλο του παραμυθιού που θα την οδηγούσε στο πιο δικό της φανταστικό παλάτι, αλλά ένα βάτραχο, ένα σιχαμερό βάτραχο σαν και του λόγου μου, για να του ξαναδώσει φιλώντας τον παθιασμένα την πρωτινή του διάσταση, αυτή για την οποία ήταν πλασμένος αλλά είχε ξαστοχήσει, για να τον ξανακάνει άνθρωπο… Και σίγουρα θα γινόταν βασίλισσα αθώα, ικανή ανά πάσα στιγμή να ρωτήσει απορημένα γιατί ο λαός της δεν τρώει παντεσπάνι, όταν θα της ανακοίνωναν ότι αυτός επαναστάτησε επειδή δεν είχε ψωμί για να θραφεί.

Στο χέρι της είχε στιγματισμένη μια πεταλούδα ασθενική, καχεκτική, με μισόκλειστα φτερά, και στην καρδιά της έφερε το στίγμα του προδομένου έρωτά της. Μα δε νοιαζόταν για τις νωπές, πασαλειμμένες στο αίμα, πληγές της, και κάθε φορά που ξεχυνόταν στο δρόμο θαρρούσες πως ήταν έτοιμη να ερωτευτεί παράφορα το κάθε αγόρι που θα τύχαινε να συναντήσει, να κάνει φίλη της οποιοδήποτε κορίτσι. Κι ήταν έτοιμη ανά πάσα στιγμή να πονέσει όσο περισσότερο μπορούσε, να χαρεί, να κλάψει, να γελάσει όσο περισσότερο μπορούσε, να ζήσει, να κερδίσει κάθε αδίκως χαμένη στιγμή της ζωής της…

Την ίδια μέρα ξαπλωμένος στο κρεβάτι με κατεβασμένα τα βλέφαρα ανέπλαθα την εικόνα εκείνου του ίσκιου. Στο μυαλό μου σχηματιζόταν ολοκάθαρα η μορφή του και προς στιγμή στεκόταν ακίνητος απέναντί μου. Ύστερα άρχιζε να προχωρά στο σκοτάδι με αυτόν το χαρακτηριστικό αντάρτικο βηματισμό, τον οποίο μονάχα εκείνο το τελευταίο βράδυ είχα καταφέρει να παρατηρήσω· απομακρυνόταν ολοένα και περισσότερο και τελικά χανόταν ολοκληρωτικά… Μαζί του χάνονταν και τα γεμάτα παράπονο μάτια, χανόταν ένα ακόμη πρόσωπο που έφευγε απ’ τη ζωή μου έχοντας καταφέρει να ποδοπατήσει τα σωθικά μου με την χαρακτηριστική αναρχία του περπατήματός του. Χανόταν σύσσωμος ο άνθρωπος και απόμενε η ανάμνησή του, ο ήχος του, η μυρωδιά του αρώματός του στον αέρα, τα ίχνη των πελμάτων που χάραξαν τη γη και που συνάμα χαράχτηκαν από αυτή.

Μέχρι τέλους δεν ξέρω πόσοι ακόμα άνθρωποι θα περάσουν από μπρος μου, την ταχύτητά τους, πόσο γρήγορα θα φύγουν, ούτε πόσο εύκολα θα τους σκοτώσει η λησμονιά. Ολοζώντανο όμως μέσα μου θα μένει εκείνο το άναρχο περπάτημα μες στο σκοτάδι, ο αντάρτικος βηματισμός της σκιάς με το πιο ζεστό βλέμμα, με την πιο αθώα αθωότητα, ξέροντας πως ποτέ δεν θα καταφέρω να το μιμηθώ όσα βήματα κι αν κάνω, περπατώντας σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, σε πορείες ή σε σιωπές…