Με τα πολλά έχει πλέον νυχτώσει. Αυτός, καθιστός
στο δωμάτιό του, καρτερικά αναμένει τις στερνές τούτες ώρες της σιωπής του το
σημείο που του έχεις υποσχεθεί, το γνέμα σου. Περιμένει ώρες πολλές, μέρες
ολόκληρες, μα καθώς περνούν τα τελευταία αυτά λεπτά πρώτη φορά του περνάει από
το μυαλό η σκέψη πως μπορεί και να ψεύσθηκες, ότι μπορεί και το σημείο σου να
μην υπάρξει. Ριγεί σύγκορμος. Δακρύζει, τρέχει στην τουαλέτα και ξερνάει
εμέτους κι αίματα στον καμπινέ.
Επιστρέφει στο δωμάτιο παίρνοντας βαθιές ανάσες.
Οι πνεύμονες του φουσκώνουνε ρουφώντας αχόρταγα αέρα, το στήθος του μεγαλώνει
σε όγκο· ολόκληρος πρήζεται και αυξάνει. Κι έτσι όπως το σώμα του διαστέλλεται
διαρκώς, οι τέσσερις τοίχοι του δωματίου του φαντάζουν επικίνδυνα μικροί.
Αρπάζει τον αναπτήρα και το πακέτο με τα τσιγάρα και βγαίνει στο μπαλκόνι.
