Σήμερα έκλεισες τα δεκαοχτώ σου χρόνια κι έντονα αισθάνεσαι ένα σκυλί να βρίσκεται μέσα σου να αλυχτά και να ζητάει δικαιώματα. Σκυλί, άρα κατήφορος. Από μικρό παιδί φοβόσουν τα σκυλιά και όσο μεγάλωνες ο φόβος σου μεγάλωνε κι αυτός. Μωρέ άστο να αλυχτά το γαμημένο. Θα βαρεθεί και θα σκάσει. Κι αν δε σκάσει από μόνο του θα το φιμώσεις εσύ. Άνθρωπος δεν είσαι; Άνθρωπος θα πει να αγωνίζεσαι με άγρια θηρία.
Ναι, άνθρωπος δεν πάει να πει απλώς μια κραυγή, το ξέρεις καλά. Άνθρωπος σημαίνει και το πνίξιμο μυριάδων άλλων. Το κεφάλι να βλέπει μπροστά προς τον ανήφορο και να προχωρά. Κι ό,τι το κάνει έστω και για ένα λεπτό να γυρίσει νοσταλγικά να κοιτάξει προς τα πίσω του στερεί την ανθρωπινή του οντότητα. Κι ό,τι κι αν υπάρχει στην κορυφή του ανήφορου -θεός, ιδέα ή κόμμα- δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να είναι ο δρόμος ανηφορικός και ο ιδρώτας να γεμίζει το μέτωπο. Κι εσύ αυτό που δεν έχεις ξεκαθαρίσει είναι αν ο δρόμος στον οποίο προχωράς είναι ανηφορικός, γι’ αυτό και κατατρώγεσαι.
