Οκτωβρίου 17, 2008

Οι πορτοκαλιές κάλτσες

(Προλογίζοντας λίαν συντόμως να σημειώσω απλώς ότι το ακόλουθο διήγημα είναι βασισμένο σε πραγματική ιστορία)

Ήταν μια παιδούλα της τρίτης λυκείου, κοριτσάκι που τότε ξεκίναγε να γνωρίζει τον κόσμο, που όλα τα πράγματα τα αντιμετώπιζε σα να τα ‘βλεπε για πρώτη φορά, που τότε άρχιζε να αγαπά, να ερωτεύεται, να καψουρεύεται… Το πρόσωπό της γοητευτικό και πανέμορφο, θαρρούσες πως άνηκε σε άγγελο. Καστανά μακριά τα μαλλιά της, χυμένα στους ωμούς και μεγάλα, εκφραστικά, καταγάλανα τα μάτια της, που χανόσουν στην κόρη τους, στριφογύρναγες τόσο πολύ, που στο τέλος ζαλιζόσουν κι έκλεινες τα μάτια για να ονειρευτείς αυτό που έκρυβαν και δεν σε άφηναν να διακρίνεις. Τα χείλια της σαρκώδη, μεγάλα και κατακόκκινα· ενέπνεαν ερωτισμό…
Όμως, μάταιη η ασύλληπτη ομορφιά του προσώπου της, μιας και χανόταν στην ασχήμια του ασύλληπτα υπέρβαρου κορμιού της… Το λίπος κατέκλυζε όλο της το σώμα, η κοιλιά της σε αρκετά σημεία είχε διπλώσει, το κρέας στους γοφούς και τους μηρούς είχε κρεμάσει, με αποτέλεσμα ακόμα και το περπάτημα να είναι μαρτύριο… Μονάχα το πρόσωπό της είχε απομείνει απείραχτο και ελκυστικό να λαμποκοπά… Και αντικρίζοντάς την μονολογούσες πως θα ήταν καλύτερα το ανθρώπινο σώμα να σταματά στο κεφάλι και πως καλύτερα θα ήταν να μη συνεχίζει παρακάτω, στο στήθος, στα χέρια, στα πόδια, στο υπόλοιπο κορμί. Βάρος άρρωστο, αφύσικο, να σε κάνει να κοιτάς τον ουρανό και να βλαστημάς το Θεό που ενώ σου δίνει ένα σου στερεί άλλα δέκα, που χάρισε σε αυτό το κορίτσι το αγγελικά όμορφο πρόσωπο, μα της έδωσε και το δαιμονικά πλασμένο κορμί να τυραννιέται. Κι έτσι που την έβλεπες ζοριζόσουν να μη γελάσεις με τον άμορφο αυτόν όγκο, με τα βασανιστικά πολλά κιλά, ζοριζόσουν να μη χαχανίσεις με το σταυρό που αυτή η κοπέλα κουβαλούσε…