Το τηλέφωνο χάλασε. Πνίγηκε στα δάκρυα, λούστηκε στον κρύο ιδρώτα. Οι αριθμοί σβήστηκαν από τα πλήκτρα.
Θυμάσαι; Είχαμε βάλει στοίχημα για το αν θα άντεχα. Ότι δε θα άντεχα είχες πει κι είδες το ανθρώπινο σώμα να υψώνεται και να εκτίθεται στη λύσσα του ανέμου, κοντεύοντας να κομματιαστεί… Μα αυτό τεντώθηκε ακόμη παραπάνω, όρθωσε σύσσωμο τον άνθρωπο που έκρυβε μέσα του και απελευθέρωσε την τρομακτική ανθρωπινή του δύναμή. Κι είδες ένα σωρό μαλακό πηλό να ψήνεται στον ήλιο και να σκληραίνει. Χαχα, θυμάσαι; Είχα αντέξει.
Κι έπειτα ξαναβάλαμε στοίχημα, κι εκείνη τη φορά, στα σίγουρα πια, είπες ότι θα αντέξω, στοιχημάτισες πως δε θα λυγούσα. Κι είδες το ανθρώπινο σώμα να φτάνει στο ύστατό του σημείο και να τσακίζεται, να σπάζει σαν οδοντογλυφίδα· τότε είδες τον σωρό από πηλό να θρυψαλιάζεται και να σκορπάει στο τοπίο. Αλήθεια, θυμάσαι; Είχες έρθει και άγγιξες το αίμα μου, λούστηκες μ’ αυτό, το νόθευσες με τα δάκρυα σου.
Κι έπειτα έφυγες. Ένιψες προσεχτικά τα χέρια σου κι έφυγες. Δεν προσπάθησες να με ξαναενώσεις… Χαχαχα, θυμάσαι;
Αλήθεια, έχουμε καιρό να βάλουμε στοίχημα… Να παίξουμε τις ζωές μας στη ρώσικη ρουλέτα για μια ακόμη φορά… Να φρενιάσουμε ζώντας την αγωνία της κάνης στο μέτωπο, νιώθοντας τα μελίγγια μας φουσκωμένα με αίμα. Έχουμε στ’ αλήθεια καιρό να ακούσουμε αυτό το κλικ της σκανδάλης γελώντας σαδιστικά και μισοτρελαμένα. Να πεθάνουμε ξανά γιατί νομίσαμε πως έχει πλάκα, γιατί κάποτε το βρήκαμε αστείο. Χάλασε βλέπεις το τηλέφωνο, πνίγηκε στα δάκρυα... Και η βλάβη ήταν οριστική…
Ναι, θυμάσαι… Σίγουρα θυμάσαι τότε που παίξαμε χαλασμένο τηλέφωνο παραποιώντας το μήνυμα της αγάπης… Κι ήταν πνιγμένο στο αίμα, νοθευμένο με δάκρυα... Και τα συναισθήματα, χαχα, και αυτά τα θυμάσαι. Δε σβήστηκαν, δεν μπορεί να σβήστηκαν. Ώστε, λοιπόν, σίγουρα θυμάσαι. Δεν ξέχασες. Χαχα, δεν μπορεί να ξέχασες…
12 σχόλια:
Όλες οι μνήμεςείναι ίχνη δακρύων...
Οι υπόλοιπες σβήνονται επισφραγίζοντας το δικό τους λίγο, ή την δική μας ανεπάρκεια...>Υπέροχο αυτό που ...
Τις ευχές μου...
Όμορφο κείμενο (καμιά σχέση με τις μετριότητες που μου έλεγες σαφώς..)..
Δυστυχώς πάντα θα θυμόμαστε...
Καλή συνέχεια :)
Πολύ ευχαρίστως να παίξω ρώσικη ρουλέτα ξανά. Το τραγούδι που παίζει απλά υπέροχο.
Κι εύχομαι ώρες ώρες να μπορούσα να ξεχάσω... Μα είναι καλό να θυμάσαι... Κάθε ανάμνηση ακόμα κι αν μοιάζει με πληγή, κάτι καλό αφήνει... Στη χειρότερη περίπτωση ένα μάθημα...
Χρόνια πολλά...
δάκρυα που κυλήσανε για σένα γίνανε τραγούδια
λόγια που είχα ακούσει θυμωμένα ναι τα ακούω κι εδώ
νύχτες που απ τα ξίδια στήναμε χορό με τα αγγελούδια
κι έψαχνα στα σύννεφα τα μάτια σου κάπου να δω...
λογω-τεχνάκο μου βλέπω προόδους! το τελευταίο σου κείμενο φαίνεται πιο δουλεμένο, πιο σφιχτό, πιο περιεκτικό και χωρίς πλατειάσματα και επαναλήψεις. μπράβο σου!
σου εύχομαι χρόνια πολλά και να περάσεις στη σχολή που θέλεις!
σημ.: ο πηλός με ήτα!
kioy: Καλώς ήρθες στο blog! Πολύ όμορφο αυτό που γράφεις… "Όλες οι μνήμες είναι ίχνη δακρύων". Ίχνη δακρύων λύπης ή χαράς, θα συμπλήρωνα εγώ... Να 'σαι καλά!
ταξιδιάρα ψυχή: Δυστυχώς θυμόμαστε; Γιατί δυστυχώς; Στο: Είμαι εδώ... είχα γράψει: "Ο λαβύρινθος της σιωπής και ο μινώταυρος της λήθης. Κι όμως… Δεν ξέχασα… Δε θέλησα ποτέ να ξεχάσω." Κι αυτό εξακολουθώ να το λέω… Οι μνήμες είναι η προίκα μας για την πορείας μας στο μέλλον…
jacki: Κι εγώ θα ξανάπαιζα ρώσικη ρουλέτα, πολύ άνετα όμως… Όσο για το τραγούδι, απίστευτοι οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου και το ίδιο απίστευτη η ερμηνεία του Αλκίνοου (η μουσική είναι του Σταύρου Σιόλα). Πραγματικά είναι διαμαντάκι!
Creep: Καλώς ήρθες στο blog (ή μήπως έχεις ξαναπεράσει με άλλο νικ και λανθασμένα σε καλωσορίζω;) Τεσπα, συμφωνώ απολύτως μαζί σου, όπως γράφω και στην ταξιδιάρα ψυχή, είναι απαραίτητο να θυμόμαστε.
το κορίτσι που ήθελε πολλά: Δε μου πολυαρέσουν οι active member, αλλά το συγκεκριμένο τα έσπασε! Να ‘σαι καλά!
navarino-os: Χαίρομαι που παρατηρείς βελτίωση. Δυστυχώς δεν έχω πάρα πολύ χρόνο να ασχοληθώ με το γράψιμο… :(
Βέβαια, αυτή η χρονιά είναι η δύσκολη, μετά θα ηρεμήσω. Σ’ ευχαριστώ θερμά για τις ευχές. Η σχολή που θέλω (χημικό) είναι χαμηλά και λογικά δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να πιάσω τη βάση… Ωστόσο, έχω βάλει στόχο μορίων, ανεξαρτήτως σχολής. Είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό μου αυτό.
ΥΓ: Ουπς… Σωστό αυτό για την ορθογραφία του πηλού. Αν και με υ δείχνει πιο όμορφος… :)
Χρόνια πολλά σε όλους. Να είστε όλοι καλά και δίπλα σε αυτούς που αγαπάτε!
Ναι είναι απαραίτητο, το ξέρω.. Όχι πάντα ευχάριστο όμως...
Για άλλή μια φορά,έγραψες...
Πέρνα και από το blog μου όταν μπορέσεις!
Άμεσος, εκφραστικός, αυθεντικός...
μ'αρέσει η γραφή σου!
Κι αυτό το γέλιο "χαχαχα.."
ειρωνικό;
σαδιστικό;
λυτρωτικό;
απορριπτικό;
σπαρακτικό;
σαρκαστικό;
Ό,τι και να 'ναι...
κι αυτό μ'αρέσει!
Την καληνύχτα μου!
πολύ ωραίο το κείμενό σου...
η ζωή είναι ένας αγώνας ενάντια στη λήθη..
όποιος ξεχνάει στο τέλος χάνει το νόημα της ζωής...
η ζωή μας αποτελείται από ένα κράμα αναμνήσεων που μας συνοδεύουν ως το θάνατο.
αν δεν είχαμε τις αναμνήσεις θα ήμασταν απλά βιολογικά όντα που ζουν αιώνια...
Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας. Δυστυχώς αυτόν τον καιρό δεν έχω χρόνο να απαντήσω στον καθένα σας ξεχωριστά, αν και θα το ήθελα πολύ... Σας ευχαριστώ ξανά και να 'στε όλοι καλά!
Δημοσίευση σχολίου