Είμαι εδώ...

Νομίζεις πως απομακρύνθηκα… Σε βεβαιώνω ότι ποτέ δεν ήμουν πιο κοντά. Παρεξήγησες τη σιωπή μου… Κι όμως… Σώπασα για ν’ ακούσω τον ήχο της αγάπης στους χτύπους της καρδιάς σου.

Δυστυχώς, τώρα που σ' έχω ανάγκη απαντάς κι εσύ με σιωπή. Η μοναξιά έγινε ο καλύτερος φίλος μου και δε λέει να μ' εγκαταλείψει.

Ίσως να νομίζεις πως άλλαξα… Ίσως και να ‘χεις δίκιο… Δε φταίω εγώ, πίστεψε με. Δεν το ελέγχω εγώ, πίστεψε με. Δεν το θέλησα ποτέ, πίστεψε με.
Βυθισμένος στα σοκάκια της σιωπής, μ' ένα αγκάθι στην καρδιά κι ένα σφουγγάρι στο χέρι, σβήνω τη μορφή μου. Θολώνω τον καθρέφτη μου. Δεν το θέλησα ποτέ, πίστεψε με.

Ησυχία… Αυτό δε ζήτησα; Κι όμως… Έγινε το σαράκι που μου τρώει τα σωθικά και με τρελαίνει.

Ο λαβύρινθος της σιωπής και ο μινώταυρος της λήθης. Κι όμως… Δεν ξέχασα… Δε θέλησα ποτέ να ξεχάσω. Απλά αγρίεψα. Αγρίεψα; Με αγριέψανε; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το μέσα μου θεριό, που μόνος δε μπορώ να δαμάσω.

Απλώνω το χέρι και η σιωπή πνίγει μέσα της το γδούπο του πεσίματός του. Η σιωπή και ο εγωισμός… Το παλάτι που έχτισα στην άμμο…

Ίσως τελικά να έχεις δίκιο. Ίσως τελικά όλα ρημάχτηκαν και σβήστηκαν στο σκοτάδι. Στο λέω όμως να το ξέρεις πως αυτή τη φορά κρυώνω εγώ…

Περιμένω την άνοιξη… Αργεί… Μου αξίζει… Σ’ αγαπώ!

...Είμαι εδώ, ο γυρισμός είναι ταξίδι...