Τα δάκρυα του Ιεζεκιήλ

Είχε κυρτώσει την πλάτη του κι είχε ανατριχιάσει. Τα μάτια του λαμπύριζαν στο σκοτάδι και τα νύχια του έδειχναν να προεξέχουν. Η κοινωνία του «φαίνεσθαι» καταλάβαινε επίθεση και περνούσε τρομαγμένη μπροστά από τη γατίσια αυτή ενστικτώδη στάση, ο άνθρωπος του «είναι» όμως κατάφερνε να διακρίνει τα ξεκάθαρα σημάδια τρόμου. Κύρτωνε την πλάτη κι αυτός, άφηνε τους σπονδύλους του να διαγράφονται στο πίσω μέρος του πουκαμίσου, απελευθέρωνε ένα ουρλιαχτό κι απομακρυνόταν.

Είναι φορές που η ανθρωπότητα μοιάζει με ένα σωρό σκελετούς κυρτωμένους, ένα σωρό ξερά οστά που σχηματίζουν άψυχα κι άκαμπτα οικοδομήματα. Κι ο προφήτης Ιεζεκιήλ στέκει παράμερα τούτες τις ώρες και κλαίει για το Θεό που αυτή τη φορά δεν ήρθε να τους δώσει σάρκα και δέρμα.

Θανατερή ατμόσφαιρα αποπνέει η εικόνα αυτή της ανθρωπότητας κι έτσι πρέπει να είναι. Θέληση για εξέλιξη σημαίνει θέληση για θάνατο, θέληση για άρνηση της ανάστασης· έτσι σκέφτεται η ανθρωπότητα που εξελίσσεται και γίνεται νεκροθάφτης του εαυτού της. Οστά γκρεμίζονται και νέα ανεγείρονται· νωπά, περισσότερο ή λιγότερο ξερά από τα προηγούμενα - δεν έχει σημασία -, το κτήριο είναι φορές που πάει να γκρεμιστεί - δεν έχει σημασία -, σημασία έχει μόνο το νέο των οστών.

Η πολυτέλεια επιτάσσει τη μιζέρια της μνήμης και της επιβίωσης, η ανάγκη όμως γεννά τη λήθη και το θάνατο. Η πολυτέλεια αναζητά τη σιγουριά του γνωστού, μα η ανάγκη διψά για την αβεβαιότητα του άγνωστου, απαιτεί τη γέννηση του καινούργιου. Τον ξέρει καλά τον πόνο της γέννας ο άνθρωπος. Κι ενώ τον ξέρει αποφασίζει μια μέρα πως το παλιό δεν είναι αρκετά καλό, παίρνει μαχαίρι και μαχαιρώνει τον ίδιο του τον εαυτό· έτσι δίνει χώρο στην ανατολή ο παράφρονας, επισπεύδοντας τη δύση του.

«Να αγαπάς τους εχθρούς σου ή να μην έχεις εχθρούς», είναι ένα ερώτημα που απασχολεί την ανθρωπότητα. Ο αφελής απαντάει πως είναι ταυτόσημα τα δυο σκέλη του διλήμματος. Η ανάγκη ωστόσο ονομάζει το πρώτο ευλογία και το δεύτερο κατάρα. Είναι ευλογία το να έχεις εχθρούς, γι’ αυτό και πρέπει να τους αγαπάς· σου δίνουν την ευκαιρία να τους αντιπαλεύεις και να τους μάχεσαι. Κρίμα σε αυτόν που βιώνει την ειρήνη. Τα άκρα του άρχισαν κιόλας να σαπίζουν από την αχρησία και τα οστά του πάλιωσαν πριν προλάβει να πεθάνει· ας πεταχτούν στα σκυλιά, κινδυνεύουν να γκρεμίσουν το οικοδόμημα της ανθρωπότητας.

Γατίσιες φιγούρες του «φαίνεσθαι», με κυρτωμένα τα οστά της πλάτης, σε στάση επίθεσης, στέκονται ακίνητες απέναντι στο σωρό των οστών. Οι άνθρωποι του «είναι» οσμίζονται το φόβο και κάποτε ξεπροβάλουν μέσα από το χάος ουρλιάζοντας ατρόμητα, θυμίζοντας στις γατίσιες μορφές την αναγκαιότητα της θυσίας. Αυτές, με το φόβο ζωγραφισμένο στα μάτια τους, χωρίς να καταλαβαίνουν, οδηγούνται από το ένστικτο στο ιερό αυτό θυσιαστήριο. Κι ο προφήτης Ιεζεκιήλ, μισομεθυσμένος, κρασί ζέχνοντας, με κυρτωμένη την πλάτη και το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια, στέκει παράμερα τούτες τις ώρες μπροστά στο χείλος ενός γκρεμού και κλαίει. Κλαίει για το Θεό νομίζοντας πως πέθανε, κλαίει για το Θεό που δεν μπόρεσε να δει, για το Θεό που εξελίχτηκε και δεν κατάφερε να αναγνωρίσει.