Το παγκάκι

Με μια πρώτη ματιά θα έλεγες πως ήταν ένα κοινό παγκάκι, όπως όλα τα άλλα, από αυτά που προσπερνάς βιαστικά και δεν κάνεις τον κόπο ούτε το κεφάλι να γυρίσεις. Στην πλάτη του υπήρχε ζωγραφισμένο το σύνθημα: «γλύψε παγωτό, κι όχι αφεντικό», έχοντας για υπογραφή ένα κατακόκκινο κεφαλαίο άλφα, το σύμβολο της αναρχίας. Στο κάτω μέρος του ξύλου τσίχλες υπήρχαν, κολλημένες εκεί για χρόνια, έτσι που είχαν γίνει σχεδόν ένα με αυτό και πλέον ο καθαρισμός τους ήταν ιδιαίτερα δύσκολος. Το τσιμέντο στο οποίο ήταν ακουμπισμένο είχε εμφανίσει ραγισματιές, ενώ με τον καιρό η σκουριά είχε στάξει στα σημεία όπου το ξύλο ενωνόταν με το σίδερο. Θαρρείς, μάλιστα, πως η σκουριά είχε πάρει το σχήμα των σταγόνων της βροχής, έχοντας ποτίσει στάλες στάλες το μισοσαπισμένο ξύλο, δίνοντάς του μια σπάνια ομορφιά και μια ποιητικότητα ολωσδιόλου απροσδόκητη. Βέβαια, καθώς είναι φυσικό, οι άνθρωποι δεν το προτιμούσαν… Σαθρό, λερωμένο, με βίδες να λείπουν… Έτσι κι αυτό, είχε απομείνει θεατής του πάρκου, να παίζει κρυφτό με τα δέντρα και τα λουλούδια, να παρατηρεί τα αδέσποτα που ξάπλωναν πλάι του, αλλά και να συνομιλεί με τα παιδιά που ξέφευγαν από την επιτήρηση των γονιών τους και το πλησίαζαν.

Όλα αυτά, βέβαια, ήταν πρόχειρα χωρίς καμιά αξία συμπεράσματα της πρώτης ματιάς, διότι αυτό το παγκάκι ήταν κάτι πολύ περισσότερο… Ήταν ο ήχος του πρώτου δειλού και παράνομου φιλιού στο απόλυτο σκοτάδι, ήταν εκείνος ο έρωτας, το ζευγαράκι που είχε σμίξει και χωρίσει σε αυτό. Και σήμερα έχοντας συμβεί το απροσδόκητο -να νιώσει ξανά τη ζεστασιά ανθρώπινου αγγίγματος, μιας γυναικείας ύπαρξης- έμοιαζε σαν το παγκάκι να είχε ξαναγίνει, έστω και για λίγο, ότι πραγματικά ήταν…

Μετατράπηκε, λοιπόν, και πάλι σ’ εκείνο το νεαρό αγόρι με τα μεγάλα μάτια και τα σφριγηλά μπράτσα, καθώς κι εκείνο το κορίτσι με τα στητά κι αγριεμένα στήθια, που χόρευαν σε ξέφρενους ρυθμούς μέσα στο μακό μπλουζάκι, έτσι που νόμιζες πως από στιγμή σε στιγμή το μπλουζάκι θα σκιζόταν και τα στήθια του θα ξεχύνονταν έξω ορμητικά. Και το παγκάκι ήταν πια εκείνος ο έρωτας και εκείνος ο έρωτας θα έλεγες πως γεννήθηκε και σφραγίστηκε σ’ εκείνο το παγκάκι, με εκείνη την αιμάσσουσα προδομένη καρδιά, και το βέλος που τη διαπερνούσε, καθώς και τα χαραγμένα αρχικά τους, δίπλα στην καρδιά και κοντά κοντά το ένα στο άλλο, με τρόπο τέτοιο ώστε το ένα να συμπληρώνει το άλλο. Και θα έλεγες πως το παγκάκι ήταν τόσο στενά συνδεδεμένο μ’ εκείνο τον έρωτα ώστε όταν αυτός πέθανε, πέθανε κι αυτό. Πέθανε κι αυτό εκείνο το βράδυ που έβρεχε, όταν το σκουριασμένο μέταλλο άφησε τα πρώτα του στίγματα στο ξύλο, όταν τα δυο νεανικά κορμιά σμίξανε για στερνή φορά για να επιβεβαιώσουν το χωρισμό και να τραβήξουν για νέες Ιθάκες.

Αυτό το παγκάκι, δηλαδής, ήταν μια ιστορία ολάκερη, καθόλου ασήμαντο, μα και τόσο σημαντικό ώστε να μην καταδέχεσαι να του ρίξεις ούτε μια ματιά καθώς το προσπερνούσες με βιασύνη, αγχωμένος να προφτάσεις τους ρυθμούς της πόλης. Κι όλοι αδιαφορούσαν πλήρως για το τι πραγματικά ήταν και για την ιστορία του και μοναχά ανέμεναν βλαστημώντας να προκόψει το συνεργείο του δήμου να φροντίσει για την αντικατάστασή του από κάποιο καινούργιο, ομορφότερο, μα και με χρηστική αξία παγκάκι για να μπορούν να σωριάζουν το κορμί τους και να ξεκουράζονται.

Κι εντωμεταξύ, η γυναικεία ύπαρξη συνέχιζε να ρεμβάζει καθισμένη σε αυτό το σπάνια όμορφο μα και απροσδόκητα ποιητικό παγκάκι χαϊδεύοντας απαλά την άκρη του μεταλλικού του χερουλιού. Καθόταν και χάζευε το άπειρο, σκάλιζε το παρελθόν, ζούσε το τώρα, αγνάντευε το μέλλον… Σπάνιες στιγμές ηρεμίας στην οχλοβοή της πόλης, με γυναίκα και παγκάκι να παίζουν κρυφτό με τα δέντρα και τα λουλούδια και να παρατηρούν τα αδέσποτα καθώς αυτά ξάπλωναν πλάι τους… Όμως, αυτή τη φορά, μαζί με τα παιδιά που ξέφευγαν από την επιτήρηση των γονιών τους, το παγκάκι άρχισε να πλησιάζει κι ένας αντρικός ίσκιος. Κι ο ίσκιος ολοένα και σίμωνε με το βλέμμα στραμμένο προς τα κάτω, να συνοδεύει την κίνηση των ποδιών αλλά και να προσδίδει στο περπάτημα μια ανεπαίσθητη νευρικότητα… Κι όταν πλησίασε αρκετά σταμάτησε απότομα, σήκωσε το κεφάλι και κάρφωσε το βλέμμα του ανάμεσα στα δυο γυναικεία μάτια.

Εκείνη, που τον παρακολουθούσε ανήσυχα από την πρώτη κιόλας στιγμή της εμφάνισής του στο πάρκο, μόλις αντίκρισε τα μάτια του κοκάλωσε. Αυθόρμητα τα χέρια της με μια αστραπιαία κίνηση υψώθηκαν μπροστά στο πρόσωπό της και κάλυψαν την περιοχή κάτω απ’ τα μάτια, για να προλάβουν τα δάκρυα και να κρύψουν το ορθάνοιχτο από έκπληξη στόμα. Μα ένα δάκρυ κυλώντας αστραπιαία, πρόφτασε την κίνηση των χεριών και κάνοντας αρκετές στροφές στον αέρα άλλαξε ποίκιλα ελλειψοειδή σχήματα και προσγειώθηκε στο μισοσαπισμένο ξύλο.

Ξεπερνώντας την αμηχανία των πρώτων δευτερολέπτων, η γυναίκα σηκώθηκε και τρέχοντας πέρασε δίπλα του, τον προσπέρασε -μην καταφέρνοντας να τον ξεπεράσει- και άρχισε να απομακρύνεται, χωρίς να γυρίσει ούτε στιγμή το κεφάλι της να τον ξαναντικρίσει. Κι οι περαστικοί σταμάτησαν για λίγο να κυνηγούν τους ρυθμούς της πόλης κι έμειναν απορημένοι να κοιτάζουν πότε τη γυναίκα που έφευγε κλαίγοντας και πότε το αδειανό παγκάκι. Μα όσο κι αν κοιτούσαν δεν μπόρεσαν στιγμή να διακρίνουν τον αντρικό ίσκιο που απέμεινε να στέκει ασάλευτος στη θέση του… Κι ένα παιδί, που βρισκόταν στο πάρκο κι έπαιζε κρυφτό, τρέχοντας πίσω απ’ το παγκάκι για να κρυφτεί, χωρίς να τον προσέξει, πέρασε από μέσα του και τον έκοψε στα δυο, ενώ απέμεινε ένα δάκρυ στο παγκάκι, μια αλμυρή κηλίδα, ως μόνη απόδειξη της παρουσίας του, απόδειξη που κανένας δεν έλαβε σοβαρά υπ' όψιν…

Την επόμενη μέρα, το συνεργείο του δήμου επιτέλους αντικατέστησε το παγκάκι και στη θέση του έβαλε ένα καινούργιο, ομορφότερο, μα και με χρηστική αξία, ώστε οι ψηφοφόροι να μπορούν να σωριάσουν το κορμί τους εκεί για να ξεκουραστούν. Κοντολογίς ένα κοινό, καινό, κενό παγκάκι…

...Χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι, που μετά την προδώσαν...