Οι πορτοκαλιές κάλτσες

(Προλογίζοντας λίαν συντόμως να σημειώσω απλώς ότι το ακόλουθο διήγημα είναι βασισμένο σε πραγματική ιστορία)

Ήταν μια παιδούλα της τρίτης λυκείου, κοριτσάκι που τότε ξεκίναγε να γνωρίζει τον κόσμο, που όλα τα πράγματα τα αντιμετώπιζε σα να τα ‘βλεπε για πρώτη φορά, που τότε άρχιζε να αγαπά, να ερωτεύεται, να καψουρεύεται… Το πρόσωπό της γοητευτικό και πανέμορφο, θαρρούσες πως άνηκε σε άγγελο. Καστανά μακριά τα μαλλιά της, χυμένα στους ωμούς και μεγάλα, εκφραστικά, καταγάλανα τα μάτια της, που χανόσουν στην κόρη τους, στριφογύρναγες τόσο πολύ, που στο τέλος ζαλιζόσουν κι έκλεινες τα μάτια για να ονειρευτείς αυτό που έκρυβαν και δεν σε άφηναν να διακρίνεις. Τα χείλια της σαρκώδη, μεγάλα και κατακόκκινα· ενέπνεαν ερωτισμό…

Όμως, μάταιη η ασύλληπτη ομορφιά του προσώπου της, μιας και χανόταν στην ασχήμια του ασύλληπτα υπέρβαρου κορμιού της… Το λίπος κατέκλυζε όλο της το σώμα, η κοιλιά της σε αρκετά σημεία είχε διπλώσει, το κρέας στους γοφούς και τους μηρούς είχε κρεμάσει, με αποτέλεσμα ακόμα και το περπάτημα να είναι μαρτύριο… Μονάχα το πρόσωπό της είχε απομείνει απείραχτο και ελκυστικό να λαμποκοπά… Και αντικρίζοντάς την μονολογούσες πως θα ήταν καλύτερα το ανθρώπινο σώμα να σταματά στο κεφάλι και πως καλύτερα θα ήταν να μη συνεχίζει παρακάτω, στο στήθος, στα χέρια, στα πόδια, στο υπόλοιπο κορμί. Βάρος άρρωστο, αφύσικο, να σε κάνει να κοιτάς τον ουρανό και να βλαστημάς το Θεό που ενώ σου δίνει ένα σου στερεί άλλα δέκα, που χάρισε σε αυτό το κορίτσι το αγγελικά όμορφο πρόσωπο, μα της έδωσε και το δαιμονικά πλασμένο κορμί να τυραννιέται. Κι έτσι που την έβλεπες ζοριζόσουν να μη γελάσεις με τον άμορφο αυτόν όγκο, με τα βασανιστικά πολλά κιλά, ζοριζόσουν να μη χαχανίσεις με το σταυρό που αυτή η κοπέλα κουβαλούσε…

Μα ήταν και ο άλλος σταυρός, αυτός του σχολείου, της τρίτης λυκείου, των εξετάσεων που πλησίαζαν, κι έπρεπε να καταφέρνει να τους σηκώνει και τους δυο με επιτυχία… Και σα να μην ήταν ήδη δυσβάστακτο το φορτίο που κουβαλούσε, ήρθε να προστεθεί στην πλάτη της και ο πιο βαρύς, μα και ο πιο γλυκύς σταυρός, ο σταυρός του έρωτα. Μόνο που ήταν η πιο ακατάλληλη ώρα για έρωτες, ίσως και αυτός να ήταν το πιο ακατάλληλο πρόσωπο… Ένας εικοσάχρονος φοιτητής, το ομορφόπαιδο της γειτονιάς, ο γοητευτικός, ο αγγελικά όμορφος.

Το διάβασμα έμεινε στην άκρη, θέση πήραν τα κλάματα, τα χαρτομάντιλα, οι παρηγοριές, τα σκυλάδικα στο ραδιόφωνο… Οι καθηγητές στο σχολείο άρχισαν να την πιέζουν από ενδιαφέρον για το μέλλον της, οι φροντιστηριάρχες να την πιέζουν από ενδιαφέρον για τη φήμη του φροντιστηρίου, αλλά ο έρωτας, ο διακαής πόθος για ανελευθερία, πόθος για υποταγή στον άλλο, ο μεγαλύτερος δυνάστης της ανθρώπινης καρδιάς, δεν της είχε αφήσει περιθώρια για διάβασμα.

Βέβαια, δεν τόλμαγε να του το πει. Γνώριζε καλά πως ήταν κάθε άλλο παρά ελκυστική, πως ήταν άξια λύπησης, πως δεν ήταν παρά ο περίγελος της γειτονιάς. Ούτε φίλους είχε να τους εμπιστευτεί τον έρωτά της, κάποιον Σίμωνα Κυρηναίο να τη βοηθήσει να άρει το σταυρό της, και το έκρυβε μέσα της καημό κρυφό, μα και ολοφάνερο συνάμα… Αλλά τελικά τόλμησε, δεν μπόρεσε να κρατηθεί όταν τη ρώτησε ιδιαιτέρως ο φιλόλογος του φροντιστηρίου και του το αποκάλυψε…

- Είμαι ερωτευμένη…

- Και γιατί δεν πας να του το πεις;

- Τι λέτε κύριε; Αυτός; Εμένα; Ασφαλώς θα αστειεύεστε…

- Κοίταξε να δεις… Κι έτσι που κάθεσαι και μαραζώνεις δεν κερδίζεις τίποτα. Πήγαινε βρες τον και πες του το…

- Και τι να του πω;

- Ε, να του πεις: «κοίτα να δεις, είμαι ξετρελαμένη μαζί σου· σε είδα, έχω πάθει πλάκα και θέλω να κάνουμε σχέση. Αν μου πεις όχι θα στεναχωρηθώ πολύ, θα κλάψω, θα πλαντάξω, αλλά δεν πειράζει θα το ξεπεράσω. Μα αν μου πεις ναι, θα τρελαθώ απ’ τη χαρά μου, θα αρχίσω να τσιρίζω, να στριγγλίζω και να ξεφωνίζω. Θες να κάνουμε σχέση, ναι ή όχι;»

Εκείνη τότε κούνησε το κεφάλι καταφατικά, συμφώνησε, δεν της φάνηκε καθόλου άσχημη η ιδέα και δεν θα της κόστιζε και τίποτα, στο κάτω κάτω τι είχαμε τι χάσαμε βρε αδερφέ… Ο καθηγητής χάρηκε κι αυτός που έκανε μια καλή πρόταση και περίμενε να μάθει την κατάληξη αυτού του παράφορα οδυνηρού, μα και οδυνηρά παράφορου έρωτα.

Πέρασε μια βδομάδα και καθηγητής και μαθήτρια ξαναβρέθηκαν στο φροντιστήριο για το δίωρο μάθημα της έκθεσης. Την αντίκρισε φουρκισμένη, νευριασμένη, απογοητευμένη και προσπαθούσε να μαντέψει τι είχε συμβεί. Κι έτσι που την έβλεπε πηδούσε λέξεις στα κείμενα που διάβαζε, μπέρδευε έννοιες, «εδώ έχουμε παραγωγικό συλλογισμό με αναλογία… Ή μάλλον όχι, είναι παραλογισμός… Έχει ορθότητα κι εγκυρότητα, μα δεν έχει αλήθεια…» Κι έτσι κύλησε το μάθημα και όταν πια τέλειωσε την πήρε ιδιαιτέρως και την ρώτησε τι στο καλό είχε συμβεί και έχει αυτά τα μούτρα, τόσο που βλέποντας την αγανάχτησε κι αυτός και το πήρε ο διάολος και το σήκωσε το σημερινό του μάθημα.

- Αφήστε κύριε, αφήστε… Όλα πήγαν χάλια.

- Μα γιατί; Τι συνέβη; Σου είπε όχι; Σε πρόσβαλε;

- Μην βιάζεστε, μην προτρέχετε… Αλήθεια γιατί πάντα βιάζεστε; Γιατί πάντα προτρέχετε;

- Ωραία λοιπόν δε βιάζομαι. Σ’ ακούω…

Και τότε ξεκίνησε το παραλήρημα, άρχισε νε περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια, πως πήγε και τον βρήκε και πως έκανε ό,τι της είχε πει αυτός. «Λοιπόν άκουσέ με», είχε ξεκινήσει να του λέει. «Μου είπε ο φιλόλογος, που μου κάνει έκθεση στο φροντιστήριο, να σου πω πως είμαι ξετρελαμένη μαζί σου· σε είδα, έχω πάθει πλάκα και θέλω να κάνουμε σχέση…» «Συγγνώμη», την είχε διακόψει αυτός μη αφήνοντάς την να ολοκληρώσει, «σε σένα αρέσω ή στον καθηγητή σου;» «Σταμάτα μη με διακόπτεις, γιατί θα ξεχάσω αυτά που είναι να σου πω και τότε χάθηκα…», του είχε απαντήσει και είχε ξαναρχίσει να του λέει αυτή τη φράση του καθηγητή της που έκρυβε την αλήθεια της, να του λέει την αλήθεια της που κρυβόταν σ’ αυτή τη φράση. «Είμαι ξετρελαμένη μαζί σου· σε είδα, έχω πάθει πλάκα και θέλω να κάνουμε σχέση. Αν μου πεις όχι θα στεναχωρηθώ πολύ, θα κλάψω, θα πλαντάξω, αλλά δεν πειράζει θα το ξεπεράσω. Μα αν μου πεις ναι, θα τρελαθώ απ’ τη χαρά μου, θα αρχίσω να τσιρίζω, να στριγγλίζω και να ξεφωνίζω. Θες να κάνουμε σχέση, ναι ή όχι;»

Εντωμεταξύ ο καθηγητής είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό με την γκάφα που είχε κάνει η κεραυνοβολημένη μαθήτρια του και είχε αρχίσει να καθαρίζει νευρικά τα μυωπικά γυαλιά του, τρίβοντας λυσσαλέα τους φακούς στην μπλούζα του, όχι πως ήταν λερωμένα, μα ήταν μια κίνηση την οποία συνήθιζε να κάνει μηχανικά, έτσι που η αμηχανία του γινόταν έκδηλη. «Και μετά τι έγινε;» κατάφερε να ψελλίσει. «Μετά εκείνος μου είπε “σε πάω που τα λες έτσι σταράτα και… ναι, θέλω να κάνουμε σχέση.” Εγώ τότε άρχισα να σκούζω σαν τρελή, να τσιρίζω, να στριγγλίζω, να ξεφωνίζω… Για να πω την αλήθεια ούτε κι εγώ ήξερα τι έκανα… Τέλος πάντων, κλείσαμε το πρώτο μας ραντεβού για το περασμένο σαββατοκύριακο!»

Ο καθηγητής τότε χαμογέλασε ευχαριστημένα και σταματώντας να καθαρίζει τα γυαλιά του, τα φόρεσε με μια αστραπιαία κίνηση… «Και μετά και μετά; Τι έγινε μετά;» «Ε, φυσικά περίμενα πώς και πώς εκείνη τη μέρα, πήγα και καλλωπίστηκα σε ένα πολύ ακριβό κομμωτήριο και στήθηκα στο μέρος που είχαμε δώσει ραντεβού μια ώρα πριν από αυτήν που είχαμε κανονίσει.» Ο καθηγητής μόλις το άκουσε αυτό στραβοκατάπιε… «Μα είναι ποτέ δυνατόν; Η γυναίκα να περιμένει τον άντρα;», σκέφτηκε μα δε μίλησε. «Τότε λοιπόν», συνέχισε απτόητη εκείνη, «εμφανίστηκε ο Θεός με ένα κάμπριο, ντυμένος στην τρίχα, να μου γνέφει να μπω μέσα… Εγώ φυσικά κόντευα να λιποθυμήσω, αισθανόμουν ότι δεν πάταγα στη γη, τσιμπούσα τα χέρια μου για να ξυπνήσω από το όνειρο που ζούσα. “Πού θες να πάμε κούκλα;”, με ρώτησε. “Μαζί σου και στην κόλαση” του απάντησα και τον άφησα να διαλέξει μέρος.

»Με πήγε λοιπόν σε ένα πανέμορφο κλαμπ, κάτσαμε σε σκαμπό, παραγγείλαμε ποτά και περιμέναμε. Και καθώς περιμέναμε και είχαμε πιάσει την κουβέντα, κοίταξα κάποια στιγμή τα παπούτσια του και τι είδα;» και ολοκληρώνοντας αυτή της την φράση το πρόσωπό της συσπάστηκε από θυμό. «Τι είδες;», την ρώτησε απορημένος ο καθηγητής της. «Φορούσε πορτοκαλιές κάλτσες», είπε αυτή και επανέλαβε… «Φορούσε πορτοκαλιές κάλτσες. Φορούσε πορτοκαλιές κάλτσες.» Και πια δεν έλεγε να σταματήσει την επανάληψη της ίδιας φράσης και κάθε φορά την τόνιζε ολοένα και περισσότερο, αργά και σταθερά αύξανε την ένταση της φωνής της, έτσι που ενώ ξεκίνησε να την λέει σχεδόν ψιθυριστά τώρα τη φώναζε με απίστευτη ένταση. Οι φλέβες του λαιμού της είχαν φουσκώσει, ενώ το πρόσωπό της είχε γίνει κατακόκκινο. «Και γιατί σε πείραξε;», ρώτησε ο καθηγητής που είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα. «Και γιατί με πείραξε; Συγγνώμη κύριε το διανοείστε; Είναι δυνατόν ποτέ να παντρευόμουν εγώ έναν άντρα που φοράει πορτοκαλί κάλτσες;» Ο καθηγητής μόλις άκουσε αυτό το «παντρευόμουν» του ήρθε να φωνάξει, να βρίσει, αλλά έπνιξε μέσα του τις λέξεις και παρέμεινε σιωπηλός.

Η συζήτηση εκεί πήρε τέλος. Η κοπέλα νευριασμένη πήρε την τσάντα της και κίνησε για το σπίτι της, κι απέμεινε ο καθηγητής με ανοιχτό το στόμα να σκέφτεται πότε το μυστήριο του γάμου, πότε τις γυναίκες τις οποίες δεν θα κατάφερνε ποτέ να καταλάβει και πότε πως απόκτησε μια ιστορία ακόμη να έχει να διηγείται στους μελλοντικούς μαθητές του. Μια ιστορία για πορτοκαλιές κάλτσες, υποχείρια του διαβόλου, που μπαίνουν σε σπίτια και διαλύουν γάμους, που μετατρέπουν το γυναικείο έρωτα σε θυμό, που αφήνουν τους καθηγητές των κοριτσιών με ανοιχτό το στόμα, να σκέφτονται πότε το μυστήριο του γάμου, πότε τις γυναίκες τις οποίες δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν και πότε μια ιστορία αλλόκοτη στην οποία πρωταγωνιστεί ένα ζευγάρι κάλτσες χρώματος πορτοκαλί…

...Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος...