Στον Χρήστο
Οι λέξεις μέσα μου τεντώνονται. Οι λέξεις γίνονται σύννεφο. Όλο μου το είναι γίνεται σύννεφο. Οι σκέψεις μου γίνονται πουλιά και πετάνε χαμηλά. Τα πάντα μέσα μου μαρτυρούν τον ερχομό βροχής, συνθήκες ναι μεν αναγκαίες ωστόσο όχι επαρκείς… Ίσως και να ‘ναι μια απλή συννεφιά, ένα απλό παιχνίδι των πουλιών με τις νεφέλες· η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία… Τελικά, το είναι μου -όπως άλλωστε αναμενόταν- γίνεται βροχή, τα μάτια μου αστράφτουν κρυμμένα πίσω απ' τα γερμένα ματόκλαδα και η αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης, η καταιγίδα που ξεσπά στο ανθρώπινο κορμί, καταντάει ένα διαρκές στριφογύρισμα στο κρεβάτι, μια απλή αϋπνία, ενώ άλλοτε μετατρέπεται σε πόνο στην καρδιά, αστραπιαίο ή συνεχόμενο δεν έχει σημασία, πόνο πάντως αληθινό, τίποτα περισσότερο από το τιποτένιο αυτό συναίσθημα.
...Κάνει μια ψύχρα που τρυπάει και αρρωσταίνει, έξω η νύχτα με τραβάει απ' τα μαλλιά...
Και μου το είπε ο γιατρός… «Όχι άγχος και μείωσε τους καφέδες…» Κι ενώ το κεφάλι μου βουίζει, παίρνω βαθιές ανάσες, προσπαθώ να χαλαρώσω, να νιώσω ήρεμος, να γίνω ήρεμος. Μα πώς να ηρεμήσει ο άνθρωπος που αμφισβητεί τα πάντα, τους πάντες, ακόμα και Αυτόν, και στη συνέχεια τον ίδιο του τον εαυτό; Ή μάλλον όχι… Πρώτα και κύρια αμφισβητώ τον ίδιο μου τον εαυτό.
Τα βράδια άλλοτε απομένω μετέωρος στο κέντρο της Καισαριανής, να προσπαθώ να πιαστώ από κάπου, να προσπαθώ να βρω ένα μπράτσο να κρατηθώ, κι άλλοτε είναι φορές που αισθάνομαι ότι τα μπράτσα είναι πολλά, πάρα πολλά, ότι τα μπράτσα με έχουν πλημμυρίσει, ότι τα μπράτσα με πνίγουν· και τότε ασφυκτιώ, τότε τρομάζω, τότε κάνω και πάλι πίσω, τη γνωστή πια κίνηση προς τα μέσα… Όμως, απόψε είναι σαν οι δυο αυτές καταστάσεις να εναλλάσσονται διαρκώς και με αστραπιαία ταχύτητα, σα να βιώνω συγχρόνως και τις δυο, σα να ‘μαι ταυτόχρονα επιβάτης δυο τρένων τα οποία μέσω διαφορετικών διαδρομών οδηγούν στον ίδιο τελευταίο σταθμό… Κι έτσι, απομένω στο κέντρο της Καισαριανής να μεταβαίνω μέσα σε δευτερόλεπτα από τη συντριβή της μοναξιάς, στην μοναξιά του δήθεν και δώστου να με συντρίβει η μοναξιά και πάντα με συντρίβει η μοναξιά…
Είναι και αυτό το «καλησπέρα παιδιά», η αίσθηση του αιχμηρού και παγωμένου μετάλλου στο αριστερό μου πλευρό, το γεγονός που ήρθε να με μπλέξει ακόμα περισσότερο -για λίγο ξέχασα ποιος είμαι και τις ιδέες που πρεσβεύω-, το γεγονός που με ώθησε να δείξω με το δάχτυλο αυτόν που με μαχαίρωσε και όχι το σύστημα που του όπλισε το χέρι… Οι σκέψεις μου μπερδεύονται, σωστό κουβάρι στο οποίο προσπαθώ να βρω την άκρη για να πλέξω το νήμα των ιδεών μου, όμως οι γάτες έρχονται και παίζοντας με αυτό ένα γνωστό εις βάρος μου παιχνίδι το ξεσκίζουν… Πλέον βρίσκομαι χαμένος στο λαβύρινθο του μυαλού μου, με ξεσκισμένο το κουβάρι της Αριάδνης και χωρίς ελπίδα διαφυγής· εν τέλει οι γάτες ξέσκισαν κι εμένα…
Απέναντί μου μια εταίρα. Την αντικρίζω, στρέφω προς τα δεξιά και γνέφω «όχι» με το κεφάλι… «Μην το κάνεις», ψιθυρίζω και η φωνή αντιλαλεί μέσα μου τρεις φορές και χάνεται... «Μην το κάνεις, μην το κάνεις, μην το κάνεις…» Θέλοντας να πιστεύω πως έκανα το χρέος μου με αποστροφή γυρνάω αριστερά κι απέναντί μου έξι λέξεις, έξι και μόνο λέξεις, που πρέπει να αντιμετωπίσω, έξι λέξεις που δεν το περίμενα ποτέ μα μετάνιωσα πικρά που τις ξεστόμισα και που πίσω δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να τις πάρω, τουλάχιστον δεν έχω τη δύναμη να τολμήσω κάτι τέτοιο… Και ξαφνικά απ’ τα δεξιά μου αντηχούν τέσσερις λέξεις οι οποίες με χαροποιούν και με πικραίνουν ταυτοχρόνως, μιας και για λίγο πετυχαίνω να ζήσω στο ψέμα που θέλησα να κατασκευάσω για μένα· χαρά που το πέτυχα, πικρία που δεν είναι αληθινό… Τελικά μετανιώνω ακόμα παραπάνω για τις έξι λέξεις που εδώ και καιρό έχω ξεστομίσει και ανοίγοντας τα μάτια προσπαθώ να αποδιώξω απ’ το νου μου ό,τι υπάρχει αριστερά και δεξιά μου, καθώς και την εταίρα που απομένει ασάλευτη απέναντί μου.
Γνώριμη η αποψινή βραδιά, γνώριμα και τα συναισθήματα που με έχουν κατακλύσει, αλλά ο πόνος -αχ, ο πόνος- που προκαλούν πάντα πρωτόγνωρος και οδυνηρός. Κρύος ο ιδρώτας στο μέτωπο· για την ακρίβεια κάνει κρύο γενικότερα. Λέξεις που μέσα μου τεντώνονται, που γίνονται σύννεφο, το σύννεφο που φέρνει τη βροχή και η βροχή το συναίσθημα, η βροχή που φέρνει πάλι τα συναισθήματα… Και τα συναισθήματα καταλήγουν να γίνονται λέξεις σε ένα κομμάτι χαρτί ώστε να αποδιωχτούν από μέσα μου, ανακούφιση προσωρινή, μιας και ο νους θα δημιουργήσει ξανά νέες λέξεις, νέες εικόνες, νέα ψέματα, θα προκαλέσει και πάλι τη δημιουργία νέων συναισθημάτων, ώστε ο πόλεμος να συνεχιστεί· ο πόλεμος που πρέπει να συνεχιστεί… Ωστόσο απόψε μια ακόμη μάχη χάθηκε… Λόγια, λόγια, λόγια κι ένα δάκρυ, μια σταγόνα αίματος στο χαρτί…
...Κάνει μια ψύχρα που τρυπάει και αρρωσταίνει, έξω η νύχτα με τραβάει απ' τα μαλλιά...
15 σχόλια:
Καταπληκτικό.....Μπράβο πέρνα και συ από το μπλογκ μου,γιατί από ότι ΄βλέπω έχεις ενδαφέρουσα άποψη!!
Όμορφο κείμενο για τις διεργασίες του μυαλού και της ψυχής. Λίγο πολύ όλοι κάποτε νιώθουμε έτσι.
Αυτή η φάση είναι που θα σε κάνει να στεκεσαι στα πόδια σου. Να νιώθεις σιγουριά. Την περάσαμε όλοι. Έρχονται και δύσκολα που νιώθεις κάπως..μα τότε ξέρεις που κρύβεις τη δύναμη. Ξέρεις που να τη βρεις.
Άργησες αλλά μας αποζημίβωσες με το κείμενό σου.
Καλησπέρα.
Κάνει μια ψύχρα που τρυπάει και αρρωσταίνει...
Έξω η νύχτα με τραβάει απ' τα μαλλιά...
Εμείς τα περαιτέρω τα 'χουμε πει...
Ετοιμάζομαι να το εκδώσω..! :P:P
Manos: Καλησπέρα και σ' ευχαριστώ! Τα υπόλοιπα στο blog σου... ;)
Λάκης Φουρουκλάς: Καλώς ήρθες στο blog! Χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο. Να περνάς καλά!
jacki: "Γιατί ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό";;; Ίσως... :)
Όσο για τη συχνότητα των αναρτήσεων θα κάνω το κατά δύναμη, αλλά λόγω διαβάσματος (γ'λυκείου) δεν εγγυώμαι τίποτα...
Τις καλησπέρες μου!
ταξιδιάρα ψυχή: Ο εκδότης το ξέρει;;; :PPP
Χεχε, τα 'χουμε πει εμείς, τα 'χουμε πει... ;)
για μια ακομη φορα πολυ ωραιο κειμενο..και με αυτον τον στιχο για τιτλο γινεται ακομη καλυτερο...
Anyparktos: Τρομερός στιχουργός ο Αλκαίος (τι να λέμε τώρα)... Υπέροχη και η μουσική (εκτός από την ερμηνεία) του Βασίλη στο συγκεκριμένο κομμάτι. Κρίμα που στο φεστιβάλ της ΚΝΕ ακυρώθηκε η συναυλία του και δεν τον ακούσαμε... :(
Καλησπέρες!
πραγματι οτι δε σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο...
θα το δεις μονος σου...οτι και αν ακουσεις τωρα οσο και αν το επεξεργαστεις κανεις και τιποτα δεν θα σου δωσει την απολυτη αισθηση του να το ζησεις και να το καταλαβεις μονος σου...
ερχεται αναποφευκτα...ειναι η ζωη τετοια...
κρατα ψυχραιμη σταση...ισως αυτο καπου καποτε να σε βοηθησει εστω και λιγο...
ομορφος ο λογος σου...
"εσυ κοιμασαι σε μια θαλασσα αφρισμενη...κι εγω βουλιαζω καθε νυχτα στη στερια..."
νεραιδενια καλησπερα!
nai re logotexni poli krima..twra pia stin akti peiraiws se kana mina..ypomoni 8a kanoume..
ΝΑΪΑΔΑ: Καλησπέρες! Σ' ευχαριστώ για την κατανόηση! Τελικά είχε πολύ δίκιο ο Εμπειρίκος... "Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου"...
Anyparktos: Καλά ακτή Πειραιώς χαλαρά θα δώσω το παρόν δεν το συζητάω. Θα είναι απίστευτα και λίγα λέω... :)
εγώ τον είδα το Βασίλη στο φεστιβάλ της ΚΝΕ (θεσσαλονίκη) να ζηλεύετε!! νια νια νια!!
αυτό το κείμενο μ άρεσε περισσότερο από όλα =)
μάλλον επειδή δεν έμοιαζε με ιστορία όπως τα άλλα, δεν είχε πλοκή, ήταν μόνο σκόρπιες σκέψεις.. ή όχι και τόσο σκόρπιες..
επειδή είμαι τέρμα περίεργη έχω σκάσει να μάθω τις 4 και τις 6 λέξεις =Ρ
καλά κουράγια φέτος.. εμένα μ έπιασε μπλογκοπυρετός το σεπτέμβρη!
to_koritsi_pu_i8ele_polla: Ειλικρινά χαίρομαι που σου άρεσε το κείμενο! Οι τέσσερις και οι έξι λέξεις δε γράφτηκαν προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Διαφορετικά δεν θα είχα πρόβλημα να τις γράψω...
Καλά κουράγια και σε σένα... Χεχε, πράγματι σε έχει πιάσει μπλοκοπυρετός και μάλιστα είναι απίστευτα όμορφα τα αποτελέσματά του! Εμένα πάλι ακριβώς το αντίθετο... Διαρκώς νευράκια και καμία όρεξη για γράψιμο... :(
Μ' αρέσει... Ότι γράφεις...
Χαίρομαι να σε διαβάζω...
αλλαξα διευθυνση...
www.mr-arvulas.blogspot.com
Morpheus: Σ' ευχαριστώ. Χαίρομαι που χαίρεσαι να με διαβάζεις... :)
Manos: Ok, θα τα λέμε και στη νέα σου διεύθυνση!!! ;)
Δημοσίευση σχολίου