Σκοτώνοντάς σε

Γνωρίζοντάς σε, φυλακίζοντας την εικόνα σου στο χρόνο, βρέθηκα να κρατάω ένα σπόρο. Έτσι, ένιωσα τη μεγάλη ευθύνη. Να γίνω φιλόξενη γη, χώμα έφορο, έδαφος πλούσιο· να γίνω μήτρα κατάλληλη για να υποδεχτώ το σπόρο σου. Κι ευθύς, ο νους μου και η καρδιά μου άρχισαν τη σκληρή δουλειά.

            Χαραγμένη είναι η μορφή σου στον καμβά μου και η φαντασία μου παλέτα. Παίρνω πινέλα, τα βουτάω στα χρώματα και ξεκινάω. Με σχεδόν χορευτικές κινήσεις σε κόβω και σε ράβω. Κι ύστερα, σταματώ για λίγο και σε κοιτώ. Καλή μου φαίνεσαι, αλλά μπορώ και καλύτερη ακόμα να σε πλάσω. Παίρνω τα ψιλά πινέλα και αλλάζω το περιεχόμενο των ματιών σου, αλλάζω κι εμένα που καθρεφτίζομαι στις κόρες τους. Παίρνω και τη σβήστρα, χωρίς φόβο σβήνω ό,τι δε μου αρέσει και αφοσιώνομαι στη σκληρή δουλειά της ανασύνθεσης.

Βράδυ γιορτών

Βράδυ γιορτών και μια δυνατή επιθυμία, απροσδιόριστη, με έχει τραβήξει από το μανίκι και με έχει σύρει στους δρόμους που ο άνθρωπος έδωσε τις τελευταίες μάχες του. Επιστρέφω, όπως ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος, και κοιτάω τα σημεία που διεξήχθησαν τα τελευταία επεισόδια της ταξικής πάλης στην Αθήνα. Επιστρέφω αυτή τη φορά ως δευτεραγωνιστής των χώρων αυτών, όντας στο περιθώριο, απλός ένοικος και όχι ιδιοκτήτης, ως κατακτημένος και όχι ως κατακτητής, παρακολουθώντας τα αυτοκίνητα να κορνάρουν περιφρονητικά στους ηττημένους περιπατητές.

Η Σταδίου δεν είναι πια δική μας, θα προσπαθήσουμε, βέβαια, να την ξανακατακτήσουμε παρά το γεγονός ότι είμαστε λαβωμένοι, παρά το γεγονός ότι εν μέρει ηττηθήκαμε, παρά το γεγονός ότι κάποιοι θα λιποψυχήσουν. Θα πορευτούμε όσοι απομείναμε, θα επιμείνουμε όσοι απομείναμε να πορευόμαστε, να περπατάμε φωνάζοντας πανηγυρικά σχεδόν, να πορευόμαστε με περισσή περιφρόνηση, ίσως και λόγω άγνοιας, προς τον επερχόμενο θάνατό μας. Είναι ωστόσο, το χρέος μας προς τον άνθρωπο, προς τον υπερανθρώπινο βωμό της εξέλιξης – της διαρκούς ανανέωσης –, να πεθάνουμε, να θυσιαστούμε, να αυτοσυντριβούμε δημιουργώντας χώρο για να γεννηθεί το νέο. Και αυτό το χρέος είναι γραφτό μας να το υπηρετήσουμε συνειδητά ή ασυνείδητα.

Ανανέωση σήμερον, ως αύριον και ως χθες

Οι μέρες μας περνούν μέσα από μια διαρκή περιπλάνηση ανάμεσα σε σπαρμένα ερωτηματικά. Αλλάζοντας με εξαιρετική αβεβαιότητα κάποια ερωτήματα και κάνοντάς τα καταφάσεις, χαράζουμε τις μικρές βεβαιότητες, ανίκανοι να κάνουμε αλλιώς αλλά και όντας βέβαιοι για την αναγκαιότητα αυτές στα επόμενα δευτερόλεπτα να αναιρεθούν.

Μόνη μας βεβαιότητα ωστόσο πάντα είναι οι λέξεις. Τα πάντα αποδείχτηκαν ότι είναι οι λέξεις, το βασίλειο που χτίσαμε, στέρεη γη οι λέξεις, στέρεη γη αποδείχτηκαν τα σύννεφα, ανασκαλίζοντας ιδρώσαμε και βρήκαμε χώρο να εναποθέσουμε ό,τι βαρύτερο κουβαλήσαμε, το ανεπαίσθητο βλέμμα που μας κάρφωσε, συναισθήματα που αισθανθήκαμε να μας τυλίγουν ασφυκτικά, αμφιβολίες που γέννησαν οι κινήσεις των σωμάτων.

Κενότητα

Και κάποια μέρα
Στην επιφάνεια της θάλασσας πατώντας
Ίδιοι Θεοί ίδιοι τρελοί
Ακροβατώντας σε τεντωμένες λέξεις
Η μέσα μας άβυσσος θα κυβερνήσει

Και τότε με τα μάτια θα σου γνέψω
Πως έφταιξε η εκούσιά μας τύφλωση
Η άρνηση της κόρης μας
Τάχα πως δεν καθρέφτισε το δίπλα μας κενό
Γι’ αυτό κι εν τάχει βυθιστήκαμε
Τυφλοί μωροί δυσβάσταχτα ελαφριοί

Τα δάκρυα του Ιεζεκιήλ

Είχε κυρτώσει την πλάτη του κι είχε ανατριχιάσει. Τα μάτια του λαμπύριζαν στο σκοτάδι και τα νύχια του έδειχναν να προεξέχουν. Η κοινωνία του «φαίνεσθαι» καταλάβαινε επίθεση και περνούσε τρομαγμένη μπροστά από τη γατίσια αυτή ενστικτώδη στάση, ο άνθρωπος του «είναι» όμως κατάφερνε να διακρίνει τα ξεκάθαρα σημάδια τρόμου. Κύρτωνε την πλάτη κι αυτός, άφηνε τους σπονδύλους του να διαγράφονται στο πίσω μέρος του πουκαμίσου, απελευθέρωνε ένα ουρλιαχτό κι απομακρυνόταν.

Είναι φορές που η ανθρωπότητα μοιάζει με ένα σωρό σκελετούς κυρτωμένους, ένα σωρό ξερά οστά που σχηματίζουν άψυχα κι άκαμπτα οικοδομήματα. Κι ο προφήτης Ιεζεκιήλ στέκει παράμερα τούτες τις ώρες και κλαίει για το Θεό που αυτή τη φορά δεν ήρθε να τους δώσει σάρκα και δέρμα.