Κενότητα

Και κάποια μέρα
Στην επιφάνεια της θάλασσας πατώντας
Ίδιοι Θεοί ίδιοι τρελοί
Ακροβατώντας σε τεντωμένες λέξεις
Η μέσα μας άβυσσος θα κυβερνήσει

Και τότε με τα μάτια θα σου γνέψω
Πως έφταιξε η εκούσιά μας τύφλωση
Η άρνηση της κόρης μας
Τάχα πως δεν καθρέφτισε το δίπλα μας κενό
Γι’ αυτό κι εν τάχει βυθιστήκαμε
Τυφλοί μωροί δυσβάσταχτα ελαφριοί

Τα δάκρυα του Ιεζεκιήλ

Είχε κυρτώσει την πλάτη του κι είχε ανατριχιάσει. Τα μάτια του λαμπύριζαν στο σκοτάδι και τα νύχια του έδειχναν να προεξέχουν. Η κοινωνία του «φαίνεσθαι» καταλάβαινε επίθεση και περνούσε τρομαγμένη μπροστά από τη γατίσια αυτή ενστικτώδη στάση, ο άνθρωπος του «είναι» όμως κατάφερνε να διακρίνει τα ξεκάθαρα σημάδια τρόμου. Κύρτωνε την πλάτη κι αυτός, άφηνε τους σπονδύλους του να διαγράφονται στο πίσω μέρος του πουκαμίσου, απελευθέρωνε ένα ουρλιαχτό κι απομακρυνόταν.

Είναι φορές που η ανθρωπότητα μοιάζει με ένα σωρό σκελετούς κυρτωμένους, ένα σωρό ξερά οστά που σχηματίζουν άψυχα κι άκαμπτα οικοδομήματα. Κι ο προφήτης Ιεζεκιήλ στέκει παράμερα τούτες τις ώρες και κλαίει για το Θεό που αυτή τη φορά δεν ήρθε να τους δώσει σάρκα και δέρμα.

Ο Λιλής

Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στη Σύρο και τυχαία γνώρισα μια λεύτερη φωνή, μια καθαρή ψυχή, έναν όμορφο παππού, τον παππού όλων μας, το Λιλή. «Βάλτε δυο οχτάρια στη σειρά», απάντησε καμαρωτά σε αυτούς που τον ρώτησαν ποια ήταν η ηλικία του. Η ταβέρνα που φέρει το όνομά του και που πλέον διευθύνει ο εγγονός του -εκεί όπου συναντηθήκαμε-, βρίσκεται ακριβώς πάνω από το παλιό κουτούκι του, την «κατώγα» όπως την αποκαλεί, το μέρος όπου για δυόμιση μήνες έπαιζε ο Μάρκος… Μόλις το δημοτικό έχει τελειώσει ο Λιλής αυτό όμως δεν τον ασχημίζει καθόλου. Όμορφος άνθρωπος, όμορφα γερασμένος, με όμορφο σπινθηροβόλο βλέμμα. Έχοντας όρεξη για κουβέντα θα αρχίσει να διηγείται την ιστορία του, αυτά που έζησε και έμαθε χαράζοντας με τα πέλματά του για ογδόντα οχτώ χρόνια τη μάνα γη.

04-04-09

Σήμερα έκλεισες τα δεκαοχτώ σου χρόνια κι έντονα αισθάνεσαι ένα σκυλί να βρίσκεται μέσα σου να αλυχτά και να ζητάει δικαιώματα. Σκυλί, άρα κατήφορος. Από μικρό παιδί φοβόσουν τα σκυλιά και όσο μεγάλωνες ο φόβος σου μεγάλωνε κι αυτός. Μωρέ άστο να αλυχτά το γαμημένο. Θα βαρεθεί και θα σκάσει. Κι αν δε σκάσει από μόνο του θα το φιμώσεις εσύ. Άνθρωπος δεν είσαι; Άνθρωπος θα πει να αγωνίζεσαι με άγρια θηρία.

Ναι, άνθρωπος δεν πάει να πει απλώς μια κραυγή, το ξέρεις καλά. Άνθρωπος σημαίνει και το πνίξιμο μυριάδων άλλων. Το κεφάλι να βλέπει μπροστά προς τον ανήφορο και να προχωρά. Κι ό,τι το κάνει έστω και για ένα λεπτό να γυρίσει νοσταλγικά να κοιτάξει προς τα πίσω του στερεί την ανθρωπινή του οντότητα. Κι ό,τι κι αν υπάρχει στην κορυφή του ανήφορου -θεός, ιδέα ή κόμμα- δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να είναι ο δρόμος ανηφορικός και ο ιδρώτας να γεμίζει το μέτωπο. Κι εσύ αυτό που δεν έχεις ξεκαθαρίσει είναι αν ο δρόμος στον οποίο προχωράς είναι ανηφορικός, γι’ αυτό και κατατρώγεσαι.

Άλογο περπάτημα

Την τελευταία φορά την είδα να περπατά μες στο σκοτάδι. Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνο το αντάρτικο, άναρχο περπάτημά της, καθώς και το λαμπύρισμα της καύτρας του τσιγάρου της που ανεβοκατέβαινε νευρικά στον αέρα και χωρίς συγκεκριμένο ρυθμό. Με πλησίασε και με χαιρέτησε με ένα ειρωνικό σχόλιο. Εγώ με τη σειρά μου ανταπέδωσα την ειρωνεία και αρχίσαμε να συζητάμε για τελευταία φορά στα λιγοστά διαθέσιμα δευτερόλεπτα…

Σε λιγότερο από μια ώρα από εκείνη τη στιγμή θα πέρναγε απ’ το νου μου το πρωινό που γνωριστήκαμε. Εγώ είχα εντελώς κλεισμένη τη φωνή μου -τo προηγούμενο βράδυ βρισκόμουν σε συναυλία στο θεατράκι των Βράχων-, κι αυτή είχε ένα πρωτόγνωρο για μένα βλέμμα -κατάφερε να με αναστατώσει και να με καθηλώσει από την πρώτη κιόλας στιγμή-, καθώς και μια αθωότητα παιδική η οποία συνόδευε όλες της τις κινήσεις… Το λοιπόν, με το ίδιο εκείνο βλέμμα με κοίταζε και αυτό το βραδάκι, κι εγώ που δεν είχα καταφέρει τόσο καιρό να το συνηθίσω απόμενα και πάλι αφοπλισμένος… Το ίδιο και με την αθωότητά της, απ’ την οποία πάντα ξαφνιαζόμουν, και που απόρρεε ακόμα και τότε, απ’ τα τελευταία της λόγια…